Donderdag 25 mei 2017

Wim komt met een sombere mededeling aan het ontbijt:
“Mijn huishoudaccu laadt niet meer op”.
“Wat mis je dan als die leeg is?”
“Verlichting, kachel (kunnen we voorlopig zonder) en koelkast (is al stuk)”.
“Heb je een koplamp?”
“Ja, maar da’s niet zo gezellig”.
“Misschien moet je je koelkast eens uitzetten, die doet het toch niet”.
“Kan ik wel doen”.

Verder is het een stralende ochtend: prachtig weer voor een bergroute. En als Gerda dan voor we vertrekken nog een boomvalk ziet, kan de dag eigenlijk niet meer stuk! Vogel van de dag.
Onze eerste bestemming is Mo’allem Kalayeh, ook wel Alamut Town genoemd.
We genieten opnieuw van een geweldig berglandschap met steeds in de verte de 4850 meter hoge Takht-e Soleiman. Een eind na Mo’allem K. liggen de ruïnes van ‘Alamut Castle’, misschien kunnen we daar een glimp van opvangen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda noemt Mo’allem ‘een pittig bergdorp’. Moeilijk uit te leggen wat ze daar precies mee bedoelt. Mix van een ruige uitstraling en de sfeer denk ik. We zijn hier trouwens samen; 9 kilometer geleden kwam Wim naar ons toe en zei dat hij het rijden in de bergen zat was:

“Ik blijf hier staan en wacht op jullie”.

Behalve voor het Castle, kan je ook kiezen voor een route waar drie maal ‘canyon’ bij staat op de kaart. Dat doen we niet en toch zien we er één. Misschien niet zo spectaculair als de drie andere, maar voor ons goed genoeg.
Het dorpje Gazor Khan lijkt het einde van de wereld, waar we eindigen op het dorpspleintje, als je het zo wil noemen. We zien wel een ‘wegje’ dat het dorp uit loopt, en we zijn heus wat gewend, houden van een uitdaging….alleen deze nemen we niet aan.
Je moet trouwens toch lopen naar die ruïne; in de LPlanet staat dat het pad er naar toe 700 meter na het dorpsplein begint, dat de klim steil is en zweterig en 25 minuten duurt via een ‘obvious’ trap. Ik weet niet precies hoe dat wordt bedoeld, een gerust gevoel krijg ik er niet bij. ‘t Is boven de dertig graden en we moeten er niet aan denken om die inspanning te leveren, hoe ‘unmissable’ de fenomenale uitzichten vanaf de ruïne ook mogen zijn. We zijn dik tevreden met de uitzichten die we al hebben gehad vandaag.
We keren om en bewonderen de pittige rotsformaties nu van de andere kant.
Op de heenweg passeerden we twee (lopende) fietsers, een tijdje later kwamen we een club crossmotoren tegen en nu twee zwaar bepakte toermotors. ‘t Is vast geweldig om hier doorheen te slingeren.

 

 

 

 

 

 

 

 

‘t Is twee uur geweest als we terug zijn bij Wim die in de hitte bij z’n auto zit te lezen. Hij heeft z’n yoghurt al op. Ger en ik gaan aan het lekkere flinterdunne brood dat je alleen opgerold of als een pakketje gevouwen kan eten.

Gelukkig komt er nog even een meneer een praatje maken, want een dag geen bezoek is een dag niet geleefd! Hij onderzoekt planten, leest wel eens Hollandse ‘papers’ en vindt Nederland een klein land, maar toch groot(!)
We rijden niet dezelfde weg terug naar Qazvin, maar maken een lus via Bahramabad, dat we voor we het weten voorbij zijn, omdat er meestal geen naamborden staan bij het begin van een bebouwde kom. Garmin kent bovendien niet alle dorpjes en gehuchten die hier liggen.
Ineens zegt Ger:
“Joh, we rijden naar het Zuiden, we zijn alweer op weg naar Qazvin”.
Deze kant van de lus is trouwens veel rustiger qua verkeer dan de heenweg. Morgen is het vrijdag en al vanaf ons vertrek vanochtend zagen we mensen hun auto’s in het land of naast de weg parkeren en de kofferbakken leeg halen voor de picknick. Het land is er werkelijk mee bezaaid. Nu begint a.s. zaterdag de ramadan, het kan zijn dat er daarom extra wordt gepicknickt. Eén ding is zeker, overdag zullen we dan weinig ‘last’ meer van hen hebben.

Eens kijken of er voor ons nog een leuke plek in het land is. Er zijn wel wat mogelijkheden. De eerste is volgens mij een boomgaard en dus privébezit. Ik durf daar zonder toestemming niet goed te staan. Het loopt ook nogal schuin. De tweede is bij een veld vol blauwe bloemen en heeft een prachtig uitzicht. Beetje lastig toegankelijk en dezelfde twijfels over het waterpas (ongeveer dan) krijgen van de auto. Om met Wim te spreken: “Jammer”. De derde is raak. Bij een soort parkeerplek naast de weg, loopt een pad omlaag naar een plateau. Daar gaan we staan met zicht op een dorp. Het dorp heeft ook zicht op ons, maar voor het verkeer op de weg zijn we niet te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

We staan net als er een auto stopt met picknickers, twee jonge stellen. Ze gaan op steenworp afstand zitten. We horen hun muziek en één van de vrouwen is nogal luidruchtig. Om met mij te spreken: “Jammer”.

Eén van de knullen gaat naar de auto en komt terug, onze richting uit, met een zak van die harde zure groene vruchten, waar ze hier blijkbaar dol op zijn. Overal zijn ze in overvloed te koop. Wij vinden er niks aan. Ja hoor, hij komt ons de hand schudden en biedt ons elk een vrucht aan. Ok, daarna gaat hij weer bij zijn clubje zitten. Gerda en Wim eten het ding op, ik gooi het weg.
Als ze, veel eerder dan we hadden verwacht, opstappen, lopen ze langs en die ene geeft ons weer een hand, nu ten afscheid, waarna hij in één beweging het pakje sigaretten van Gerda van de tafel grijpt en er één uithaalt. Zonder iets te vragen. Ik vind dat hondsbrutaal.
Doet me er aan denken dat we vandaag weer een paar keer totaal onnodig, lelijk zijn gesneden bij het inhalen. Het is een hobby van sommige ‘heren’. En moedwillig inhalen in situaties waarbij het overduidelijk is dat wij er even flink door in het nauw gebracht zullen worden. Het interesseert hen geen ene f…..

Goed, we zitten hier lekker in de zon met achter ons de skiliften en voor ons een grote, donkere roofvogel. Moet haast wel een adelaar zijn. Helaas verdwijnt hij tegen de bergwand en we zien hem niet meer terug.

Nog wel schapen, die door de voorste herder keurig in het gareel worden gehouden, terwijl zijn collega achter de kudde loopt met een lam in een plastic tasje. Het kopje steekt er net boven uit.

Menu van de dag: pasta, gehakt met ui, knoflook, kruiden, roerbak kool met tomaten.

Tijdens het eten zegt Wim dat z’n huishoudaccu sinds we hier stilstaan, vanzelf aan het opladen is….. ???