Zondag 26 mei 2019

Ik vind het altijd apart als je zwanen op zee ziet. In mijn beeld passen ze alleen in zoet water. Vanochtend bij het ontwaken, komen er twee recht op onze auto aanzwemmen. Later, als ik me afvraag waarom een vrouw op een bankje constant foto’s zit te maken, blijken het er ineens 9 te zijn; zeven jongen zaten beschermd door de grote vleugels op de ruggen van hun ouders.

Als we nog een paar zeehondenkoppen boven het water zien verschijnen, merken dat de wind is gaan liggen en er af en toe wat zonlicht tussen de wolken doorglipt, kan onze dag niet meer stuk. Gisteren op de Schotse meteo was het regen en ellende t/m a.s. weekend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voor we een eind gaan wandelen, maken we een praatje met een Nederlands stel. Ze beginnen vandaag aan hun laatste wandeletappe het eiland rond. Georganiseerd, in die zin dat je elke avond in een vrij luxe B&B slaapt en eet, je bagage wordt vervoerd terwijl je loopt en je krijgt eten mee voor onderweg. Klinkt helemaal niet gek. 

Het pad langs zee volgend, zien we onderweg nog meer zeehonden. Ze liggen op hun zij op rotsblokken, de bovenste vin gestrekt langs het lijf, lekker in de zon. Ik zou er helemaal niet van opkijken als er zomaar ééntje z’n vin op zou tillen en even ‘doei!’ zou zwaaien. We kunnen vrij dichtbij komen zonder dat ze zich in het water laten zakken, maar ze houden ons goed in de gaten en omdat ze hun koppen niet ver genoeg kunnen meedraaien, maken ze komische, stuiterende buiksprongen om toch onze richting op te kunnen blijven kijken. 

Op het punt waar we omkeren terug naar de auto is een klein rotseiland in zee, waarop een jonge zeehond ligt, die nog zo’n lichte, harige vacht heeft. Ook zijn daar behoorlijk wat aalscholvers. Geen gewone, Gerda denkt aan kuifaalscholvers, hoewel er op dit moment geen kuif te zien is. Misschien waait het daar niet genoeg voor. De bontbekplevier onderweg krijgt de titel ‘vogel van de dag’.

De simkaart geeft ons hier geen bereik en we besluiten in het dorp naar WiFi te zoeken. Dat moeten we zelf doen. De supermarkt laten we over aan Garmin, die ons feilloos afzet bij de Coop. Ongelofelijk dat ze daar Franse witte bourgogne verkopen uit St. Véran. Een prachtig dorp in het arrondissement Briancon (het toetsenbord levert geen cedille) en op ruim 2000 meter het op twee na hoogst gelegen, permanent bewoonde dorp van Europa. We hebben daar enkele onvergetelijke vakanties doorgebracht. Maar dit terzijde.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eerst komen we terecht in Bar Pierhead (what’s in a name). Prima WiFi, prima consumpties alleen allemaal met alcohol. Niet dat we dat schuwen; het is gewoon nog te vroeg. Of zijn we nog niet voldoende ingeburgerd? In een verderop gelegen Hotel Bistro kunnen we thee drinken. “Heeft u er ook wat lekkers bij?” Dat hebben ze: scones of iets dat klinkt als ‘end of bread’. Nou, doet u dat laatste maar. Of we het voor één of twee personen willen: het zijn er 4 per portie. Geen idee. “Doet u eerst maar voor één persoon, we kunnen altijd bijbestellen”. Al dit moeilijke gedoe blijkt te gaan over 4 koekjes op een schoteltje! “Je moet het echt héél voorzichtig vastpakken Riet”, zegt Ger, “anders is het al verkrumseld vóór je het in je mond hebt”. Terechte waarschuwing. Later op de WC blijkt het toiletpapier net zo teer als de koekjes. 

We pakken de draad van het rondje Arran weer op met onderweg veel bonte kraaien. Aan de zuidkust van het eiland staat een kasteel getekend op de kaart. Je moet er even een omweg voor maken dichter naar zee toe. Lijkt ons leuk een kasteel aan zee! Jammer genoeg blijkt het een luchtkasteel te zijn. Typisch geval van Schotse humor? Een eind verderop staat wel een nieuw gebouwde whisky-distilleerderij, modern design. Mogelijk is dat voor de Schotten gelijk aan een kasteel.

De weg is smal en regelmatig behoorlijk beschadigd. Boven Blackwaterfoot slaan we King’s Cave over, beetje stom misschien en parkeren op een klein schuin aflopend parkeerterrein. Daarvandaan loopt een wandelpad naar de Stone Circles die in Machrie Moor liggen. Dwars door een schapen-en lammerenwei, de keutels ontwijkend, komen we aan bij een kleine groep stenen, waarvan je denkt ‘okay…is dit het dan?’ We hadden het toch over het meervoud: ‘circles?’ Net als we om willen keren, valt ons oog op een bordje met de tekst: ‘stone circles 1km’. Vreemd, niet in miles. Het is een leuke wandeling tussen het wolgras en mooie bergen in de verte of zijn het heuvels? Waar ligt eigenlijk de grens? De stukken steen staan mooi in het landschap en dateren uit de Bronstijd, zo begrijpen we. De Vikingen hebben er ook mee van doen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug bij de auto overwegen we even om daar te blijven staan voor de nacht, maar door naar Machrie trekt ons meer. Terecht. Het ligt aan een grote baai met weinig volk en veel plaatsen om de auto neer te zetten. En dat is ook nog eens toegestaan. Zo eindigen we boven aan een stil stuk strand. Zaagbekken op zee, fazanten op het strand en hoe later hoe meer zon! Het Schotse weerbericht: geen aandacht aan besteden!

Op ruime afstand zijn nog enkele campers komen staan, meest gezinnen met kinderen die het ontzettend naar hun zin hebben met o.a. hout zoeken voor het kampvuur. Leuk om te zien en het  maakt ook wat weemoedig; terugdenkend aan onze eigen vakanties aan zee met de kinderen. Je zou het zo over willen doen.

Om een uur of half 10 komen er van die mooie mollige wolken met uitgeveegde randen. Gerda noemt het IJslandse wolken. En het licht doet precies wat avondlicht moet doen. De kampvuren branden, er komen teveel mugjes buiten en daarom doen wij ook wat we moeten doen: naar binnen.