Zondag rust!dag

Zondag 2 juni 2019

Daar gaan we weer: 12°C, harde windstoten en de regen klettert onophoudelijk tegen de auto. Op het moment dat we klaar zijn voor vertrek en het dak naar beneden kan, ziet Ger dat aan de windzijde de druppels van het tentdoek aflopen, aan de binnenkant wel te verstaan. We maken vlug alles droog en laten het dak zakken. 

Gisteravond

Glenbrittle

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gerda heeft het er ineens helemaal mee gehad. “Wat een gezeik, shitzooi! Ik ben het spuugzat, ik ga het liefst naar huis! Dag in dag uit in de regen, ik ben er klaar mee!” En woorden van gelijke strekking. “En waarom zouden we naar Glenbrittle gaan, we zien toch niks!” Ze heeft gelijk: de eerste miles die we rijden, is het zo grijs en nevelig dat alle uitzicht weg is. Een uur later, als we toch onderweg zijn naar Glenbrittle, terwijl het wat droger en iets lichter wordt, is ze blij dat we deze route hebben genomen. “Weet je Riet, eigenlijk is dit veel ruiger dan een beetje suf in de zon zitten”. Zelfs de humor is terug. “Dat is zeker”, doe ik er een schepje boven op “en een beetje plakkend op het strand zitten, als je er al kan geraken van de files! Dáár word je blij van!”

Goed, de omgeving is mooi, af en toe stoppen we om foto’s maken en vooral om ervoor te zorgen dat de bestuurder ook wat ziet. Op de single track wegen is het heel geconcentreerd rijden, soms door de vele potholes, maar in elk geval om tijdig te kunnen anticiperen op tegenliggers en op tijd de juiste passing place in te schieten. Aan het eind van de weg, bij Loch Brittle valt er wat licht op de baai. Het is een mooi gezicht. Na dezelfde weg terug te hebben gereden, kiezen we ervoor om het schiereiland Duirinish links te laten liggen en zetten koers naar het plaatsje Trumpan dat op het uitsteeksel Waternish ligt. Dat de naam met ‘water’ begint, is geen wonder; het valt uit de lucht, het stroomt van de bergen en over de wegen, in beken, riviertjes, lochs: overal is water.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar….om 5 uur bij Trumpan, tegenover alweer een Gemenebest-begraafplaats schijnt de zon. En niet te zuinig ook; bijna alle bewolking is weg! 

Zodra het dak open is, bekijken we onze eigen waterschade. Bijna de halve matras boven is nat! Hopen dat het snel droogt nu de zon schijnt terwijl het flink waait. Gerda amuseert zich voornamelijk buiten met verrekijker, ik zit binnen in de zon achter het raam te schrijven. Ook lekker. Omdat ik altijd vrij optimistisch ben over het weer heb ik alleen mijn dunne jack meegenomen, waar ik het buiten niet warm genoeg in heb. Ondanks de zon is het nog steeds 12° en de harde wind maakt het er niet warmer op. Ik heb er wel de smoor aan dat ik niet relaxt buiten kan zitten en op een gegeven moment denk ik ‘kom op Riet, niet zeiken, gewoon naar buiten’.

60 tinten grijs

Verkeerde timing; net als ik bij de pichnicktafel, die naast onze auto bij het uitkijkpunt staat, arriveer en een informatiebord begin te lezen, stopt er een auto. Een vrouw stapt uit en komt pal naast me staan om mee te lezen. Té dicht voor mij en ik ga even aan de tafel zitten wachten tot ze klaar is en weer vertrekt. Verkeerde aanname: als ze uitgelezen is, begint ze tegen Ger te praten en houdt nooit meer op! Waar wij vandaan komen, hoe en waar we reizen, maar vooral haar eigen verhaal. Waar zij en haar man vandaan komen (Devon), hoe lang ze vakantie hebben (3 weken), waar ze allemaal geweest zijn en langs welke route ze weer terug naar huis zullen gaan. Ik doe net of ik geen Engels spreek, zodat ik niet mee hoef te doen en het ‘gesprek’ niet langer wordt dan strikt noodzakelijk. 

Heb ik al gezegd dat we op de Buiten-Hebriden kijken? Gerda ontdekte het. Wist ik nooit dat er allerlei Hebriden zijn, buiten, binnen, westelijk en nog meer denk ik. 

Tijdens onze avondmaaltijd kijkt Ger naar buiten en zegt: “O, daar komt een overlander aan”. En inderdaad het lijkt zo’n 4×4 Toyota met daktent. Toch klopt er iets niet en ineens zie ik het: “Het is een trekker!” “Die zal toch niet hier moeten zijn”, zegt Ger. Ja dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

Wij staan voor een hek, waarvan je je afvraagt wie daar ooit doorheen moet. Nou, deze boer. Er zit nog wat ruimte tussen en terwijl hij het hek opent, gebaart hij: ik red het wel. Ger gaat voor alle zekerheid toch even naar buiten om te kijken en als hij fors wil optrekken, maakt ze een gebaar van ‘niet doen’. Hij stopt meteen. Even de etensspullen zekeren en de bus een eindje achteruit van de blokken rijden. Meteen raast hij het hek door, langzaam rijden daar houdt hij niet van! “Zou hij nog terugkomen?” vraagt Ger. “Ik denk het wel, want hij laat het hek open staan”. En jawel, we hebben het nog niet gezegd of vróem vróem !! daar komt hij weer aangescheurd met een grote rol hooi voorop de vork en eentje achterop. Hij springt van de trekker af, gooit het hek dicht en wij bedanken hem. Hij maakt een afwerend gebaar: helemaal niet nodig om te bedanken. “Aardig dat u niet boos werd omdat we het hek blokkeren”, zeg ik. “O nee”, antwoordt hij, “je kan je wel de hele dag overal kwaad over maken, maar dat doe ik niet”. Hij vraagt waar we vandaan komen en uiteraard komt het weer ter sprake. Met de woorden: “If you can’t stand the rain, don’t come to Skye”, springt hij weer op de trekker en dendert het wegje af. “Mooie boer”, zegt Gerda. “Zeker”, beaam ik.

Intussen is het bewolkt met af en toe een bui. De wind staat nu op de andere kant van de tent dan gisteren. Met nog meer regen is morgenochtend de andere kant van de matras nat. Misschien het dak sluiten vannacht of alleen onze ogen?

Het uitzichtpunt naast ons heet trouwens ‘Dark sky viewpoint’. Moet je dus niet naast gaan staan.

2 thoughts on “Zondag rust!dag

  1. Ooit wordt het mooi weer. Nelli en ik waren ooit op de outer hebrides (lewis en harris, jullie vroegen toen nog of dat homo vrienden waren) In mn herinnering was er niet veel aan

    • Haha…ja nu herinner ik het me!! Ok, dank voor de info. Wij vragen ons idd steeds af voegt het veel toe?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website